Made it

Wie had dat gedacht; na meer dan 30 uur reizen kwam ik veilig en wel aan in he Work the World house. Ik kreeg meteen een ontbijtje en kroop vervolgens mijn nest in want ik was helemaal gesloopt. Daar kroopt ik 's avonds weer uit voor het avondeten, en inmiddels waren alle huisgenoten ook thuis. Allemaal leuke mensen, uit Australië en Engeland. Ik had in het begin wel even zoiets van shot, dat Engels van mij heb ik lang niet gebruikt en het was moeilijk om de Aussies en de Britten te volgen. Maar nu een paar dagen verder merk ik al dat dat al veel beter gaat. Maandag kregen ik en twee andere nieuwe meiden (ook Nederlands, jeej!) een rondleiding door Iloilo en de kliniek. Het vervoer door de stad is wel een avontuur. Je stapt in de zogeheten jeepneys of tricycles en kijkt je ogen uit. Sowieso zijn die jeepneys niet gemaakt voor lange mensen, en zeker met een knot op mijn hoofd moet ik mijn hoofd in mijn nek leggen om te kunnen zitten. Dinsdag was mijn eerste dag in de kliniek. Ria, iemand van het Work the World house, zou nog één keer met me mee gaan en daarna moest ik mijn vleugels uitslaan en op eigen houtje de weg vinden. Geloof het of niet, maar het lukte me gewoon.

De kliniel viel me op het eerste gezicht niet tegen, want er stond gewoon een tandartsstoel met lamp en met zelfs een scherm. Maar het scherm bleek niet te werken en ik ontdekte ook wat verschillen in de hygiëne. Haren los, open schoenen, één mondmasker voor de hele dag, sieraden om, spijkerbroek aan en instrumenten wassen in een sopje mag allemaal. Acta zou niet blij met me zijn. Wat ook een verschilletje is, is dat de patiënten allemaal in dezelfde kamer wachten als waar de behandeling plaatsvindt. Iedereen kijkt dus vrolijk toe hoe er een kies getrokken wordt bij een andere patiënt, je kunt je voorstellen dat dat niet altijd een prettig gezicht is, terwijl ze zelf nog zenuwachtig zitten te zijn. Ik vond het best schokkend om te zien hoe slecht de gebitten er aan toe zijn bij jong en oud. Mensen die nog maar een stuk of acht tanden hebben waarvan de helft is weggerot komen langs om alleen de kies te laten trekken waar ze pijn aan hebben. Filippino's zijn trouwens zeker niet kleinzerig. Het hoort bij hun cultuur om de pijn te accepteren en proberen niet te schreeuwen. Daar was ik stiekem wel blij mee, want ik had aan het begin geen idee wat ik moest doen. Maar ik mocht meteen al heel veel doen, terwijl ze wisten dat ik nog nooit één extractie had gezien en laat staan gedaan. Maar ik moest het maar gewoon proberen, dus dat deed ik dan maar. Mijn allereerste extractie was een melktandje dat al los zat, dus dat was wel grappig. Inmiddels heb ik één 'echte' extractie van begin tot het eind zelf uitgevoerd, en ik was wel een beetje trots. Ik heb ook heel erg geluk met mijn supervisor dokter Chi. Ze is heel aardig en praat heel veel, dus zo hoor ik veel over onder andere de Filippijnen.

Wat ik heb geleerd over de Filippino's is dat naar vriendjes vragen heel normaal is. Wij zouden denken 'wat mot je van me', maar hier is dat één van de eerste vragen die gesteld wordt. Oja Rob, jij bent ondertussen ook bijna uitgehuwelijkt. Ik word hier ook als een malle aangestaard overal waar ik kom. Ik ben natuurlijk langer dan welke Filippijn dan ook, en heb ook nog eens een vreemde haarkkleur. Een grote hobby van de Filippino's is karaoke. Ook ik moest eraan geloven tijdens de barbecue night, al had ik iedereen nog gewaarschuwd. Maar serieus, iedere Filippino's kan zingen. In het winkelcentrum kon je ook karaoke doen, en terwijl we daar liepen pakten een stafflid en zijn vriend hun minute of fame. Vet goed. In het winkelcentrum hangen trouwens nu al kerstversieringen, want het is hier al kerst sinds september. Eten is hier ook een big deal. Ik heb al een paar keer eten meegekregen dat ik móest proeven, en ik moet zeggen dat ik het ook echt allemaal lekker vind. Het kan aan mij liggen, maar het eten hier bevalt me wel. 's Ochtends rijst, 's middags rijst, 's avonds rijst. Een andere hobby is trouwens foto's maken, dat doen ze echt non-stop. Dat komt af en toe wel goed uit, want de foto's met die kindjes in de klas zijn wel heel erg lief. 's Middags ga ik namelijk steeds naar scholen om controles te doen en fluoride op hun tanden te smeren. Ook hier zijn de tanden en kiezen heel vaak weggerot. Het probleem is dat de mensen heel weinig weten over mondverzorging, en dat het belangrijk is om.je tanden te poetsen.

In het weekend ben ik steeds vrij, en afgelopen weekend zijn we Nasr Boracay geweest. Wát een paradijsje. Heerlijk snorkelen, island hoppen, zwemmen, parasailen, heerlijk eten, fruitshakes en bieries drinken, naar live muziek luisteren, dansen en naar vuurdansers kijken. Echt een top weekend.

Ik kan nog veel meer vertellen, maar ik hou het nu maar even hier bij. Foto's ga ik op Facebook plaatsen, en verder zal ik hier dus af en toe wat updates geven!

Liefs, Karen