Mingalarbar uit Myanmar!
Blijf op de hoogte en volg Karen
13 December 2015 | Myanmar, Mandalay
Het is al weer even geleden dat ik een verslagje heb geschreven, en inmiddels zitten we alweer in Myanmar! Sterker nog, morgen vliegen we weer naar Bangkok en dan de volgende dag naar Vietnam. De tijd gaat zo snel!
Toen we net Myanmar binnen waren, zagen we gelijk al de verschillen tussen het toeristische Thailand en het nog niet zo lang 'geopende' Myanmar. Op het vliegveld liepen alle vrouwen erbij alsof het feest was, in mooie kleurrijke jurken en allerlei sieraden in het haar. Bijna alle mannen dragen hier geruite lange rokken. En wat zijn de mensen lief. Als er mensen achter je aan komen fietsen is het niet omdat ze iets van je willen. Nee, ze komen gewoon je pakje sigaretten, flesje DEET of zelfs je telefoon terug brengen als je die hebt laten liggen. Waargebeurd. Je kunt hier ook niet verdwalen, zelfs ik niet, want ook als je de weg al weet komen de mensen nog vragen waar je heen moet en wijzen je de weg. De eerste dag in Yangon werden we al snel benaderd door een groepje studenten die hun Engels wilden verbeteren. Ze vertelden van alles over de stad en Myanmar, en stelden voor om ons de volgende dag rond te leiden vanaf een uur of 10 's ochtends tot zonsondergang. Ze waren allemaal bezig met hun opleiding tot gids, dus zij blij en wij blij. Toch vonden we 10 uur 's morgens iets te veel van het goede en spraken we de volgende dag om 4 uur af bij een tempel met de gidsen in de dop.
De Birmese mensen zijn sowieso vroege vogels. Ze gaan rond 9 uur naar bed en om 5 uur 's morgens beginnen de monniken met zingen. Gelukkig slapen wij er meestal wel doorheen. Het maakt voor hen niet uit hoe en waar ze zingen, als je als monnik om 5 uur 's nachts in de trein zit moet het ook gebeuren. Dit is dus ook waargebeurd, want toen wij een nachttrein namen van Mandalay naar Hsipaw en net begonnen in te dutten, begon er plotseling een monnik naast ons met volle kracht te zingen. Na een tijdje hebben zelfs de treinmedewerkers aan hem gevraagd of hij naar een andere coupé wilde gaan, en hoorden we hem in de verte nog doorgaan.
Het mooiste dat we gezien hebben vond ik de zonsondergang en zonsopgang in Bagan. Net een sprookje! Ookal zijn we geen ochtendmensen, voor de zonsopgang zijn we zelfs twee keer vroeg opgestaan. Dat zegt wel hoe mooi het was. De eerste zonsopgang werd bijna een faal. Het was een klein beetje bewolkt net boven de bergen, en de zon zou rond 6.15 op komen dachten we. Het was tegen die tijd ook al helemaal licht, dus de zon was op maar zat alleen achter de wolken, dachten we. De bekende luchtballonnen hadden we die avond ervoor ook al niet gezien, en ook nu waren ze nergens te bekennen. Laten we maar gaan dachten we met z'n allen. Het was wel mooi, maar toch een beetje teleurgesteld liepen we al bijna de tempel af. De rest van de mensen bleef nog wel zitten, op dat moment niet verdacht. Net voordat we naar beneden liepen riep iemand 'hé een luchtballon!' Een paar minuten later hingen er 20 luchtballonnen in de lucht en was de zon nog wat verder opgekomen, waardoor alles een gele gloed kreeg en het opstuivende zand net een mysterieuze mistlaag leek, en alles dus nog veel mooier werd. Bijna zaten we dus nog voor de mooie zonsopgang op onze scootertjes weer terug naar het hostel.
Verder hebben we twee keer een trekking gedaan. De eerste trekking van Kalaw naar het Inle Lake viel letterlijk in het water. Het was zo koud en regenachtig dat zelfs mijn telefoon het niet aankon. De trekking zelf was niet heel heftig, maar door de regen was alles modderig en glad waardoor je vanzelf klompvoetjes kreeg van modder. We sliepen in een klooster, en werden gewekt door kleine monnik kinderen die weer een lied gingen zingen. Er waren een paar die wel heel graag monnik wilden worden, want het volume was aardig hoog. Het was wel leuk om dat allemaal eens mee te maken. De tweede trekking was rond Hsipaw, en die vonden we nog mooier. Het weer was ook mooier. We sliepen deze keer bij een gezin thuis in een heel schattig houten huisje op palen. Het landschap veranderde veel tijdens te trekking, van maïsvelden naar jungle en van dorpjes naar bergen en hoog gras. En in dat hoge gras lag onze vriend te wachten. We schrokken ons dood! Ineens sprong de gids een halve meter de lucht in en begon iedereen te gillen. Lag daar een cobra met zijn kop omhoog en zijn kraag al helemaal wijd!! Net naast het paadje klaar om aan te vallen. Na een tijdje vond de cobra het genoeg geweest en kroop er snel vandoor. Het Inle Lake vond ik ook heel mooi. Vooral de vissers die met hun been roeien en dan hun handen nog vrij hebben om vis te vangen. Hoe bedoel je multitasken.
En nu is er dan een einde van ons tripje door Myanmar. Een heel mooi land en met hele lieve mensen! Je merkt echt dat het er nog niet zo super toeristisch is. Mensen die op de foto willen of (niet subtiel) foto's maken, altijd vragen waar je vandaan komt etc. We vroegen of ze dat soms niet irritant vinden al die toeristen ineens, maar vaak zeiden ze dat ze het alleen maar leuk vinden om mensen van over de hele wereld te ontmoeten. Morgen vertrekken we dus richting Vietnam, en stiekem hebben we ook wel weer zin in wat meer leven 's avonds en meer andere backpackers. Maar het was zeker bijzonder om hier te zijn!
Toen we net Myanmar binnen waren, zagen we gelijk al de verschillen tussen het toeristische Thailand en het nog niet zo lang 'geopende' Myanmar. Op het vliegveld liepen alle vrouwen erbij alsof het feest was, in mooie kleurrijke jurken en allerlei sieraden in het haar. Bijna alle mannen dragen hier geruite lange rokken. En wat zijn de mensen lief. Als er mensen achter je aan komen fietsen is het niet omdat ze iets van je willen. Nee, ze komen gewoon je pakje sigaretten, flesje DEET of zelfs je telefoon terug brengen als je die hebt laten liggen. Waargebeurd. Je kunt hier ook niet verdwalen, zelfs ik niet, want ook als je de weg al weet komen de mensen nog vragen waar je heen moet en wijzen je de weg. De eerste dag in Yangon werden we al snel benaderd door een groepje studenten die hun Engels wilden verbeteren. Ze vertelden van alles over de stad en Myanmar, en stelden voor om ons de volgende dag rond te leiden vanaf een uur of 10 's ochtends tot zonsondergang. Ze waren allemaal bezig met hun opleiding tot gids, dus zij blij en wij blij. Toch vonden we 10 uur 's morgens iets te veel van het goede en spraken we de volgende dag om 4 uur af bij een tempel met de gidsen in de dop.
De Birmese mensen zijn sowieso vroege vogels. Ze gaan rond 9 uur naar bed en om 5 uur 's morgens beginnen de monniken met zingen. Gelukkig slapen wij er meestal wel doorheen. Het maakt voor hen niet uit hoe en waar ze zingen, als je als monnik om 5 uur 's nachts in de trein zit moet het ook gebeuren. Dit is dus ook waargebeurd, want toen wij een nachttrein namen van Mandalay naar Hsipaw en net begonnen in te dutten, begon er plotseling een monnik naast ons met volle kracht te zingen. Na een tijdje hebben zelfs de treinmedewerkers aan hem gevraagd of hij naar een andere coupé wilde gaan, en hoorden we hem in de verte nog doorgaan.
Het mooiste dat we gezien hebben vond ik de zonsondergang en zonsopgang in Bagan. Net een sprookje! Ookal zijn we geen ochtendmensen, voor de zonsopgang zijn we zelfs twee keer vroeg opgestaan. Dat zegt wel hoe mooi het was. De eerste zonsopgang werd bijna een faal. Het was een klein beetje bewolkt net boven de bergen, en de zon zou rond 6.15 op komen dachten we. Het was tegen die tijd ook al helemaal licht, dus de zon was op maar zat alleen achter de wolken, dachten we. De bekende luchtballonnen hadden we die avond ervoor ook al niet gezien, en ook nu waren ze nergens te bekennen. Laten we maar gaan dachten we met z'n allen. Het was wel mooi, maar toch een beetje teleurgesteld liepen we al bijna de tempel af. De rest van de mensen bleef nog wel zitten, op dat moment niet verdacht. Net voordat we naar beneden liepen riep iemand 'hé een luchtballon!' Een paar minuten later hingen er 20 luchtballonnen in de lucht en was de zon nog wat verder opgekomen, waardoor alles een gele gloed kreeg en het opstuivende zand net een mysterieuze mistlaag leek, en alles dus nog veel mooier werd. Bijna zaten we dus nog voor de mooie zonsopgang op onze scootertjes weer terug naar het hostel.
Verder hebben we twee keer een trekking gedaan. De eerste trekking van Kalaw naar het Inle Lake viel letterlijk in het water. Het was zo koud en regenachtig dat zelfs mijn telefoon het niet aankon. De trekking zelf was niet heel heftig, maar door de regen was alles modderig en glad waardoor je vanzelf klompvoetjes kreeg van modder. We sliepen in een klooster, en werden gewekt door kleine monnik kinderen die weer een lied gingen zingen. Er waren een paar die wel heel graag monnik wilden worden, want het volume was aardig hoog. Het was wel leuk om dat allemaal eens mee te maken. De tweede trekking was rond Hsipaw, en die vonden we nog mooier. Het weer was ook mooier. We sliepen deze keer bij een gezin thuis in een heel schattig houten huisje op palen. Het landschap veranderde veel tijdens te trekking, van maïsvelden naar jungle en van dorpjes naar bergen en hoog gras. En in dat hoge gras lag onze vriend te wachten. We schrokken ons dood! Ineens sprong de gids een halve meter de lucht in en begon iedereen te gillen. Lag daar een cobra met zijn kop omhoog en zijn kraag al helemaal wijd!! Net naast het paadje klaar om aan te vallen. Na een tijdje vond de cobra het genoeg geweest en kroop er snel vandoor. Het Inle Lake vond ik ook heel mooi. Vooral de vissers die met hun been roeien en dan hun handen nog vrij hebben om vis te vangen. Hoe bedoel je multitasken.
En nu is er dan een einde van ons tripje door Myanmar. Een heel mooi land en met hele lieve mensen! Je merkt echt dat het er nog niet zo super toeristisch is. Mensen die op de foto willen of (niet subtiel) foto's maken, altijd vragen waar je vandaan komt etc. We vroegen of ze dat soms niet irritant vinden al die toeristen ineens, maar vaak zeiden ze dat ze het alleen maar leuk vinden om mensen van over de hele wereld te ontmoeten. Morgen vertrekken we dus richting Vietnam, en stiekem hebben we ook wel weer zin in wat meer leven 's avonds en meer andere backpackers. Maar het was zeker bijzonder om hier te zijn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
