Naar de Filistijnen

Daar ben ik weer! Het gaat nog steeds top hier. Vorige week was mijn laatste week in de City Hall. Ik ben inmiddels een expert op het gebied van extracties, dat jullie dat even weten. Nee grapje, ik had vaak nog steeds het gevoel dat ik iemands kaak aan het breken was als ik een kies probeerde te trekken. Maar ik heb er wel veel mogen doen, of in ieder geval een beginnetje of de laatste loodjes. Daar ben ik heel blij mee. 's Middags zijn we vaak weer naar scholen geweest om controles te doen en de kinderen fluoride te geven. Af en toe krijsende kinderen omdat ze bang waren voor wat ik ze zou aandoen, maar ook die waren schattig. Bij een daycare center waren er ook wat ouders bij, en zaten we zo met een stuk of 40 mensen in een klein lokaaltje gepropt. Met de keiharde regen op de achtergrond en af en toe wat krijsende kinderen in zo'n dampende ruimte was het een hele happening. Ik vond het heel leuk om te doen. Het is ook zo lief hoe vaak er eten aangeboden wordt. Ik ben al volgepropt door de tandartsen in de City Hall, door een moeder van één van de kinderen van de daycare en nu ook al door de tandartsen op mijn nieuwe plek. Dat is in het Western Visayas ziekenhuis. Daar werken vier tandartsen tegelijk in één ruimte, en er zijn drie assistentes. De mensen zijn allemaal heel aardig en geïnteresseerd. Eén keer hadden ze zelfs ijs meegebracht, dus dat zaten we lekker allemaal te eten terwijl er ook gewoon een patiënt in de stoel lag. Goed voor je tanden ook. Ik heb hier tot nu toe nog maar twee extracties mogen doen, maar ze hebben me wel verteld dat ik ook nog wel een vulling kan doen aankomende week. Hoop het!

Al dit 'harde werken' wordt afgewisseld met in de middag bezoekjes aan de manicure, pedicure, massagesalon en de schoonheidsspecialist. Ik heb ooit één keer een massage gehad, maar verder was dit allemaal nieuw voor me. Maar het is hier zo goedkoop, dat we alles uitproberen. Dat ik nog nooit een facial had gehad was misschien maar beter, want dat deed PIJN! Wie mooi wil zijn moet pijn lijden dacht ik maar, maar toen ik erna in de spiegel keek zag ik alleen een rode kop en bulten. Gelukkig was het de dag erna verdwenen en heb ik nu een babyhuidje. Soort van.

De werkweek stopt voor iedereen behalve voor mij op donderdag, maar ik nam vrijdag ook een dagje vrij. Dat kwam goed uit, want die donderdag ervoor was het heel gezellig in de bar. Iemand kwam, toen we naar huis wilden gaan, met het topplan om weer te gaan zwemmen. We vroegen heel lief of dat in het zwembad daar mocht, maar tot onze grote verbazing mocht dat niet. Het was zo'n goed plan dat we maar de taxi namen naar de zee. Het was natuurlijk donker en in ons hoofd was het weer bijna net zo'n mooi strand als op Boracay met wit zand, maar de volgende ochtend vonden we overal zwart zand en roken onze kleren niet echt top. Maar leuk was het wel! Die vrijdag zijn we met het hele huis gaan lunchen en naar een museum geweest. Op zich niks grappigs aan, maar Myrte, Anne en ik lagen de hele dag dubbel, misschien nog door de avond ervoor. Omdat wij de enige Nederlanders zijn was het ook lastig om de grappen uit te leggen. Het is wel heel grappig om de Engelsen en Australiërs Nederlands te leren. Elke avond is het nu 'slap lekkah!' 's Middags gingen we naar een mooi zwembad en de volgende nacht vertrokken we om 4 uur naar Antique.

Dat is een gebied met watervallen, rotsen en jungle. We begonnen met ziplinen. Iedereen was een beetje zenuwachtig, maar wat een uitzicht! Heel erg mooi. Voordat we de kabel terug namen, zeiden ze dat we ook op ons kop konden gaan. Omdat ik de heenweg ook overleefd had, dacht ik vooruit. 'At least we die happy' is ons motto. Daarna gingen we naar de watervallen. Ik en een paar anderen zijn via een touw van de tweede naar de eerste waterval geklommen, en ons motto kwam weer van pas. Na de lunch konden we in een ketel gaan zitten en werden we gekookt. Oké het vuur onder de ketel werd één keer aangestoken, iets minder heftig. Maar wel heerlijk ontspannen! Daarna gingen we naar een stuk water waar we van een rots af konden springen. Dat was eigenlijk mijn grootste angst. Maar ik kon natuurlijk niet achterblijven en na een minuut te hebben staan zenuwpezen ben ik gesprongen. En daarna nog twee keer. En elke keer als ik eenmaal helemaal bovenaan was dacht ik wat doe ik nou eigenlijk hier. Maarrr elke keer erna was ik blij. We hebben ondertussen al een paar tropische regenbuien op onze kop gehad. We reden zeiknat achterop scootertjes weer terug naar de fish spa, waar we verbleven. Er waren drie verschillende grootten vissen, maar die kleintjes waren erg!! Ze kietelden als een malle. De volgende dag was weer een avontuur want we gingen met banden de rivier af. We zouden eigenlijk om 5 uur 's nachts gaan vissen met netten op een groot bamboevlot, maar helaas kon dat net doorgaan door de tyfoon. Net zoals het bezoeken van een eiland, waar een kinderkoor voor ons zou gaan zingen. Het tuben was niet zo heel heftig maar wel leuk! En er was weer een duikplank dus we konden weer stoer doen. Daarna zijn we terug gegaan met de veel te grote bus door de veel te kleine paden (waardoor alles van de weg verschoven moest worden). Eenmaal terug bij de fish spa pakten we onze spullen voor de rit naar huis.

Afgelopen week was dus mijn eerste week in het ziekenhuis. Deze week hadden we een lekker druk schema in de avonden. Maandag gingen we met zes meiden uit eten. Super lekker en gezellig! Dinsdag was Olivia jarig, en die houdt wel van een drankje. Het werd dan ook een hilarische avond. Woensdag gingen we eten bij de brouwerij met het hele huis. Ik zou met drie anderen de volgende dag naar hele mooie eilanden in het noorden gaan, maar door de tyfoon werd dit afgeraden. Dan maar weer naar het zwembad, ook geen straf! Waarschijnlijk door de felle zon en doordat ik te weinig had gedronken werd ik ziek. Die avond sloeg ik het uitgaan dus maar even over, en gelukkig gaat het nu wel steeds beter. Gisteren en vandaag hebben we rustig aan gedaan. Wat geshopt en vandaag ben ik naar de film geweest. Op z'n Filipijns, want de film viel twee keer uit waardoor we steeds ook een stuk opnieuw moesten kijken. Maar daar konden we wel om lachen. Helaas moesten we dit weekend ook afscheid nemen van Anne, Myrte en onze enige jongen in het huis Karl. Morgen gaat ook Olivia weg, maar er komt ook weer nieuw vlees. :p

Ik ben benieuwd hoe het in de laatste week allemaal gaat lopen in het ziekenhuis, en wat voor leuks ik allemaal nog mag beleven!

Kus Karen!